[Crossover Ib]-(TSF)S.Gallery P.5 Thai

จัวร์นอลนี้เป็นฟิคที่แต่งขึ้นเอาง่ายๆโดยอ้างอิงเค้าโครงจากเกม Ib ที่มาจาก RPG Maker โดยการเอาออริที่มีในกรุ๊ปTSFมารับบทบาท  แต่อาจจะลดทอนบางอย่าง ตกหล่นตรงไหนไปบ้างก็ขออภัย
เครดิตส่วนนึงจากสเก็ตอาร์ตคุณริต้า violet-tarita.deviantart.com/a…
ฟิคนี้ซึ่งเป็นเหตุการณ์สมมุติ ไม่มีอยู่จริงๆ และไม่ได้เกิดขึ้นจริง
ตัวละครอาจมีบทน้อยหรือมากก็เป็นแค่ฟิคที่แต่ง(หรือยำ--*)ขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น อาจจะมีคำบางคำไม่เหมาะสมไปบ้างนักเพื่ออครส? #หืม?
หากไม่ชอบใจยังไงก็กดออกค่ะ กรุณาอย่าด่าหรือมาพารานอยด์อะไรเลยนะคะ  แต่เรื่องการเรียบเรียงติชมได้จาเพราะอินี่สกิลการเรียงเรื่องค่อนข้างแย่

---------------------------------

ตอนที่1 > [Crossover Ib]-(TSF)S.Gallery P.1 Thai
ตอนที่2 > [Crossover Ib]-(TSF)S.Gallery P.2 Thai
ตอนที่3 > [Crossover Ib]-(TSF)S.Gallery P.3 Thai
ตอนที่4 > [Crossover Ib]-(TSF)S.Gallery P.4 Thai

5. Susan และ... ไม่จริงใช่มั้ย!?

“แหวะ  ปากเหม็นชะมัด!”

Smez  ลอดออกจากปากแล้วก็มาโผล่ห้องๆนึงทีเป็นทางเดินยาวๆ  เขาเดินไปตามทางอย่างระแวงซึ่งไอ้ทางยาวๆแคบๆนี่เสี่ยงมากที่จะเจอแฟนคลับอีก  ...แต่ครั้งนี้กลับไม่เจอ  มีแต่รูปภาพวางเต็มผนังเรียงเป็นลำดับแทน

“เครื่องประหารหัวโดเรม่อน  ไอ้ศิลปินหอนี้มันคิดอะไรวะถึงได้สร้างของพรรค์นี้นี่  แถมมีภาพแบบวิวัฒนาการซะด้วย”

แต่ละภาพเหมือนการปรับปรุงรุ่นเครื่องมือมาตลอดทุกๆ300ปีก่อน มันมีทั้งหมด7ภาพ  แต่พอเดินมาถึงภาพสุดท้ายเขากลับไม่เห็นภาพเครื่องมือนั่น... “อ้าว! ทำไมภาพสุดท้ายไม่มีอะไรเลยล่ะ”

ซึ่งมันไม่มีอะไรเลยจริงๆ  มีแต่ข้อความเท่านั้นในภาพสุดท้าย  “ล้มเหลว”

Smez  งงนิดแต่ก็ไม่ได้สนใจ ก็มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักหน่อย  เลยเดินบันไดลงไป...  และตรงกลางโล่งๆนั้นขณะที่กำลังจะก้าวลงบันได... เหนือหัวเขาขึ้นไปเหมือนมีอะไรจุดๆดำเริ่มร่วงลงมาหวังจะทับหัว Smez ให้แบะคาที่...

ตึงง!!

เครื่องประหารหัวโดเรม่อนหล่นกระแทกลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก มันเละคาที่ตรงนั้นจังๆพร้อมกับเลือดที่ไหลอาบออกมา...

เฮ่ย! แล้วอิตาตัวเอกปากมากนั่นหายไปไหน??

“โอ๊ยยยยย  ล้มเหลวก็เลยปาทิ้งใส่ฉันเลยงั้นเหรอ... ไอ้บ้า”  Smez ยันตัวลุกขึ้นหลังจากที่เขากลิ้งโค่โล่เป็นลูกขนุนตามระนาบลงบันไดอย่างคึกคัก แต่มันก็ช่วยให้เขารอดตายกับไอ้เครื่องโดเรม่อนนั่นแล้วกัน

...แต่ในขณะที่เขาล้มนั้นดันไม่ได้สังเกตเห็นว่าชั่วครู่มีเงาคนดำๆวิ่งผ่านไปอย่างเร็วจี๋!

Smez เดินผ่านห้องนี้อย่างรวดเร็วและง่ายดายเพราะดันมีแต่รูปภาพติดตามผนังให้ดูชมเล่นอย่างเดียวเท่านั้น  และแน่นอนก่อนที่เขาจะผ่านประตูไปก็มีสมุดโน็ต(เซฟ)เจ้ากรรมเล่มเดิมเปิดรออยู่...

เขาบันทึกสมุดนั่นแล้วรีบเผ่นเข้าประตูพบกับห้องสีแดงซึ่งจัดแสดงผลงานไว้มากมายเต็มไปหมด  ทางซ้านเขามีรูปปั้นขนาดใหญ่สีน้ำเงินป้ายข้างล่างเขียนว่า “Uh” ข้างหลังมีรูปคนสูบบุหรี่  ข้างบนมีรูปเส้นสีเขียวๆอย่างเดียว  แต่พอเขาเข้าไปใกล้เส้นในภาพนั้นก็ขยับราวกับมีชีวิต 

“เหมือนเส้นคลื่นหัวใจเลย  ไฮเทคดีจัง”

ตรงกลางของห้องนี้พบประตูซึ่งเปิดไม่ออกและทางขวาก็มีภาพผลงานจัดแสดงเหมือนกัน  มีภาพอะไรก็ไม่รู้ภาพนึงกับรูปปั้นขนาดใหญ่ซึ่งเหมือนกับอีกด้านเช่นกันแต่ตัวนี้เป็นสีแดง ป้ายเขียนว่า “Ah”

“โอ๊ยยยยย  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ  ...มันคิดได้ยังไงเนี่ย” Smez ระเบิดหัวเราะออกมาแบบกลั้นไว้ไม่ได้  ก็ไอ้ชื่อหุ่นสองตัวนี้มันช่าง... เขาพูดไม่ออกไปพักใหญ่เพราะมัวแต่ขำอยู่คนเดียว

ทางขวานั้นยังมีภาพอีกหนึ่งภาพซึ่งอยู่มุมในสุด  ...เป็นภาพที่ Smez เคยไปเห็นมาแล้วรอบนึงนั่นเอง 

”หญิงสาวชุดสีแดง”

Susan เม่นน้อยสีขาวนวลนิ่งในชุดเดรสสีแดงสดเจิดจรัสถึงจะเป็นแค่ภาพเพื่อนสนิทกันแต่เธอกลับดูสวยเกินบรรยายมากเมื่อถูกถ่ายทอดเป็นผลงานศิลปะแบบนี้  รู้สึกจะเคยได้ยินจากคนอื่นๆบอกใหญ่ว่า...

เป็นผลงานชิ้นอีกชิ้นนึงซึ่งเป็นที่สนใจของศิลปินที่นี่(ซึ่งเขาไม่ได้จำว่าอิศิลปินบ้าบอที่คอยสร้างผลงานบ้าบอจากห้องก่อนๆนี่คือใคร)รวมทั้งผู้คนที่หลงใหลเธอคนนี้   ถึงขั้นว่ากันว่าหากเธอมีชีวิตออกมาได้จริงๆนี่รักตายเลยล่ะ!

ถึงจะสวยงามจริงๆก็เถอะแต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาดูงานศิลปะนี่  ต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ต่างหากล่ะ  Smez ยืนหันหลังเข้าหารูปภาพ Sua ในชุดสีแดงนั้นกะใช้ความคิดสักครู่หนึ่ง...

“...เจ็บ”

Smez ไม่ได้พูด  แต่รู้สึกเหมือนจะมีอะไรมาตะกุยที่หลังรัวๆไม่หยุด

“...ออก ...ไป...”

Smez มั่นใจชัวร์แน่ว่านอกจากงานศิลปะแล้วบริเวณนี้ก็มีแค่เขาเท่านั้น  แต่ก็เริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาแล้ว  สองขาเขาก้าวเท้าซอยถี่ๆออกไปเตรียมเผ่นไปเดินที่อื่นทันที

“แกทำฉันเจ็บ!!”

เพล้งงงงงง!!

Smez หันขวับกลับไปแล้วตาโต  Sua ในชุดเดรสสีแดงนั้นออกมาหาเขา...  ไม่ใช่สิ  เธอติดออกมาพร้อมกับกรอบรูปสีทองต่างหากแต่ใบหน้านั้นแดงแปลกๆ  ซึ่งจริงๆแล้ว Smez ไม่รู้เลยว่าตอนยืนหันหลังผิงฝานั้นหลังเขานั่นแหละไปทับรูปภาพเธอ(เต็มหน้าด้วยนะ)  Sua ใช้สองมือคลานมาแต่แปลกที่คลานได้เร็วมาก  ...และแน่นอน  Smez กำลังวิ่งเผ่น!!

“โอ๊ยยยย!! อะไรกันเนี่ย!! ไหนบอกว่ารักตายไง!!  ไอ้ศิลปินหลอกลวง!!”

วิ่งวนไปมาอยู่นี่แหละสามรอบ  ยังไม่คืบหน้าสักนิด  มีแต่ Sua นั่นแหละที่คืบคลานไล่เขามาไม่หยุดแถมฉลาดเกินคาด  พอจะเลี้ยวไหนก็คอยดักทางไว้หมด

Smez วิ่งกลับไปทางเดิม  จุดที่มีรูปภาพ Sua ออกมานั้นเขาเพิ่งเห็นอะไรบางอย่าง(ก็สีดันกลมกลืนไปกับพื้นซะขนาดนั้น)

กุญแจสีแดง!  Smez ไม่มีอารมณ์มาคิดทบทวนว่าอะไรเป็นยังไง เขาเก็บทันทีและวิ่งไปที่เดียวอย่างรู้งาน...

ประตูบานเดียวในห้องนี้นั่นแหละที่มันล็อกอยู่!

Smez ไขประตูเข้าไปแล้วปิดปึงทันที และสักพักก็มีเสียงตึงๆเบาๆอัดประตูตามมาสองสามครั้งและเงียบไป

“เกือบไปแล้ว อันตรายจริงๆ เพื่อนกันไม่น่าทำอย่างนี้ได้นี่นา”  Smez งงงวยอยู่คนเดียวแล้วสำรวจห้อง  ...มีแต่ตู้หนังสือทั้งหมดเลยแฮะ  ส่วนประตูข้างหน้าที่สามารถไปต่อได้นั้นถูกล็อก  แล้วเขาจะทำอย่างไรดีล่ะ

Smez  หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้น  เป็นเรื่องเกี่ยวกับเหรียญโชคดีอะไรสักอย่าง  แต่ตอนนี้เขาขี้เกียจอ่านมากกว่าเพราะมันน่าจะเป็นหนังสือนิทานธรรมดามากกว่า  ทุกหน้าเขียนภาพด้วยสีเทียนแบบเด็กอนุบาลกากๆทั้งนั้น...

Smez จึงเก็บหนังสือนิทานกลับเข้าไป และทันทีที่เขาใส่หนังสือกลับเข้าชั้น...

กริ๊ก!  Smez  ผงะถอยออกมาทันที  “หรือมันคือกับดักอีกล่ะเนี่ย!?”

แต่แล้วมีเสียงแอ๊ดออกมาเบาๆ  พอหันไปก็พบประตูที่ถูกล็อกนั้นเปิดออกมาเล็กน้อย

“คงจะเป็นสันหนังสือที่ใส่กลับเข้าไปไปกระแทกปุ่มลับอะไรสักอย่างแน่เลย... เอาล่ะ  ไปต่อดีกว่า”  Smez คิดเองเออออเองอยู่คนเดียวแล้วออกจากประตูไป  ข้างหน้าเขาคือภาพแจกันสีใสใบใหญ่(ชื่อภาพว่าเต็มถัง --?) และก็มีแจกันสีฟ้าใสวางไว้ใต้ภาพด้วยเช่นกัน  และที่เขาสะพรวยที่สุดคือ...

มันมีไอ้สมุดเซฟอยู่ตรงนั้นอ่ะดิ (แต่เขาก็ทนเขียนมันไป)

ขวาร้ายซ้ายดี  งันไปซ้ายก่อน...

Smez เดินมาทางซ้ายเห็นแผ่นสีน้ำเงินร่วงไปเป็นทางยาวจนสุดประตูบานหนึ่งซึ่งเปิดไม่ออกตามเคย  พอสังเกตดูดีๆมันไม่น่าจะใช่แผ่น...  มันน่าจะเหมือนกลีบดอกกุหลาบมากกว่า  ถัดไปมุมห้องพบคราบเลือด!!

“เฮ่ย!  เลือดเหรอ!!”  Smez ตกใจไปชั่วขณะใหญ่  ...และใต้คราบเลือดนั้นยังมีชื่อผลงานอยู่แต่ที่แปลกคือมันไม่มีรูปภาพเลย

“หญิงสาวชุดสีน้ำเงิน”  Smez อ่านสักพักก่อนหน้าถอดสี  เขารีบถอยออกมาจากบริเวณนั้นแล้วเดินปร๋อออกจากห้องทันที

“ชักไม่ปลอดภัยแล้วสิ  แสดงว่าสีน้ำเงินนี่คงเหมือนสีแดงเมื่อครู่แน่ๆ”

ทีนี้เขาเดินไปทางขวาซึ่งมีรูปภาพแขวนเรียงรายอยู่เช่นเคย

สีหน้า Smez ตอนนี้เหมือนแบกโลกไว้ประมาณสิบใบละกำลังถล่มคาหลังเขา!